Eerder merkte ik al eens op dat schrijven een leerproces is; of in ieder geval dat het bij mij tegemoet komt aan een behoefte om te leren. Als je historische verhalen en romans schrijft, dan vraagt dat logischerwijze om nadere bestudering van die historische context, omdat je de wereld waarin je fictieve verhaalfiguren zich bewegen, zo correct mogelijk wilt neerzetten. Ik wil dat in ieder geval wel. Voor ‘Het lot van Althilt’ moest ik zeker twintig keer meer lezen en bestuderen – literatuur, afstudeeropdrachten, wetenschappelijke artikelen, internet artikelen, enz. – dan ik geschreven heb. Om nog maar niet te spreken van bezoeken aan musea in binnen- en buitenland en gesprekken met deskundigen. Ik ben dan als een spons die, gedurende het schrijfproces, steeds weer een klein beetje uitgeknepen wordt om plaats te maken voor nieuw te absorberen interessante informatie.
